1930 - იანი  წლების მიწურულს იმდროინდელი ფიზკიულტურის ტექნიკუმის  ჯიუ-ჯიცუს ჯგუფის ბაზაზე  ილია თომაშვილს (სვანელი) თაოსნობით ჩამოყალიბდა სამბოს პირველი სექცია საქართველოში. შემდგომში, სამბოს დანერგვა და განვითარება, მისი თავდაცვით-გამოყენებითი მიზნებიდან გამომდინარე, სპორსაზოგადოება „დინამომ“ ითავა.

გამოცდილი მწვრთნელები და ძლიერი ფალავნები უმთავრესად „დინამოში“ გაერთიანდნენ. ახალმა სახეობამ სწრაფად მოიკიდა ფეხი, რადგან ქართველებისთვის ჩოხით ჭიდაობა ბუნებრივი და ჩვეულებრივი რამ იყო. სამბოს არსენალში ქართული ჭიდაობის არაერთი ფანდი შევიდა. სოფლის ნახერხმოყრილ საჭიდაოზე დაოსტატებულ ფალავნებს საკავშირო სარბიელზე გასვლის პერსპექტივა გაუჩნდათ და ბევრმა ეს შანსი წარმატებით გამოიყენა.

სამბოს ქართული სკოლის ფუძემდებელთა შორის განსაკუთრებული ადგილი უჭირავთ   ილია ტლაშაძეს  და ძმებს - ქრისტეფორე  და აკაკი ნინიაშვილებს. მათ წარმატებით გააგრძელეს თომაშვილის წამოწყებული საქმე. საქრთველოს სხვადასხვა კუთხეში არაერთი თანამოაზრე გაიჩინეს და სამბო ყველა მსურველისთვის ხელმისაწდომი გახადეს.

ქრისტეფორე ნინიაშვილი 23 წლის განმავლობაში (1950-1973) სათავეში ედგა საქართველოს ნაკრებს.  მან გაზარდა არაერთი სახელოვანი სპორტსმენი და მწვრთნელი, რომლებმაც მოგვიანებით ძიუდოში გამოიიჩინეს თავი. 40-იან წლებში სამბოს ჯგუფები შეიქმნა კასპში, გორში, საგარეჯოში, ქუთაისში.  აფხაზეთში  სამბოს მწვრთნელად ოთხი წლით მიავლინეს  აკაკი ნინიაშვილი, აჭარაში ეს საქმე ითავეს ვასილ გაროზაშვილმა და გიორგი გოგიჩაიშვილმა. სამბოს ახალჩამოყალიბებულ რესპუბლიკურ ფედერციას თითქმის 10 წლის განმავლობაში ხელმძღვანელობდა გამოცდილი ორგანიზატორი გიორგი ურუშაძე. ქართველ სპორტსმენთაგან სსრკ ჩემპიონატში პირველ წარმატებას კონსტანტინე კობერიძემ მიაღწია (1939). მეორე ჩემპიონატი მოიგეს შალვა ნოზაძემ და არსენ მეკოკიშვილმა (1940) ომის შემდგომი ტურნირებით იწყება ახალი ეტაპი, როცა ჩვენი მოჭიდავეები ნებისმიერ შეჯიბრებაში 5-7 მედალს იღებდნენ, გუნდურ ჩათვლაში კი საპრიზო ადგილს იკავებდენ. უკვე ნახსენებ ფალავნებთან ერთად თავი გამოიჩინეს შოთა დაუშვილმა, გიორგი როსტაშვილმა, ესტატე ქარქუსაშვილმა, ლავრენტი კაციაშვილმა, ზაქრო მუხიაშვილმა, ვახტანგ ბალავაძემ, ოთარ შინჯიკაშვილმა, თენგიზ ელერდაშვილმა, იოსებ გრატიაშვილმა და სხვებმა.

60 წლებში გამოჩნდენ ანზორ კიკნაძე, დურმიშხან ბერუაშვილი, ანზორ ქიბროწაშვილი, გივი კახაბრიშვილი, ანზორ მარტყოფლიშვილი, როინ მაღალთაძე და სხვები (ბევრმა მათგანმა არანაკლებ წარმატებას მიაღწია ძიუდოში).

70- წლებიდან სამბო საერთაშორისო არენაზე გავიდა. მსოფლიოს პირველ ჩემპიონატში (თეირანი 1973) გაიმარჯვეს გენადი გიორგაძემ და ლევან თედიაშვილმა (რამდენიმე დღით ადრე თედიაშვილმა თეირანში მსოფლიოს ჩემპიონობა მოიპოვა თავისუფალ ჭიდაობაში) და სათავე დაუდეს ქართველ ფალავანთა შემდგომ წარმატებას.

1991 წლიდან, საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ, ჩვენი სამბისტები დამოუკიდებლად ჩაებნენ საერთაშორისო შეჯიბრებებში. საქართველოს ნაკრებმა (უფროსი მწვრთნელი - ოლეგ იაძე) ევროპისა და მსოფლიოს ჩემპიონატებში არაერთი თვალსაჩინო გამარჯვება მოიპოვა.

სხვადასხვა წლებში, მსოფლიოსა და ევროპის ჩემპიონატებძე განსაკუთრებულ წარმატებას მიაღწიეს ჯემალ მჭედლიშვილმა, ჯონდო მუზაშვილმა, ვანო გამხიტაშვილმა, მამუკა კურდღელაშვილმა, უშანგი კუზანაშვილმა.

1997 წელს თბილისში პირველად გაიმართა მსოფლიოს ჩემპიონატი სამბოში.